วันเสาร์ที่ 10 มีนาคม 2012
|สัปดาห์ที่ 2 เทศกาลมหาพรต

บทอ่านจากหนังสือประกาศกมีคาห์ มคา 7:14-15,18-20

ข้า แต่พระเจ้า ขอทรงเลี้ยงดูประชากรของพระองค์ด้วยพระคทา ขอทรงเลี้ยงดูฝูงแกะอันเป็นมรดกของพระองค์ ซึ่งอาศัยอยู่โดดเดี่ยวในป่าท่ามกลางภูเขาคาร์เมล ให้พวกเขาหากินอยู่ในแคว้นบาชานและกิเลอาดอย่างในโบราณกาล โปรดแสดงการอัศจรรย์ ดังเช่นเมื่อครั้งพระองค์เสด็จมาจากดินแดนอียิปต์ ใครเป็นเหมือนพระองค์เล่า? เป็นพระเป็นเจ้าผู้ทรงยกโทษความผิด และทรงอภัยบาปแก่ผู้ที่ยังเหลืออยู่จากกองมรดกของพระองค์ พระองค์มิทรงมีพระพิโรธตลอดไป แต่ทรงชื่นชมในพระเมตตา พระองค์จะทรงเมตตาชาวเราอีก และจะทรงเหยียบความผิดของเราไว้ พระองค์จะทรงเหวี่ยงบาปทั้งสิ้นของเราลงไปในทะเลลึก พระองค์จะทรงสำแดงความซื่อสัตย์ต่อยาโคบ และพระทัยเมตตาต่ออับราฮัม ดังที่ได้ทรงปฏิญาณไว้กับบรรพบุรุษของเราในกาลก่อน

พระวรสารนักบุญลูกา ลก 15:1-3,11-32

เวลา นั้น บรรดาคนเก็บภาษีและคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อฟังพระเยซูเจ้า ชาวฟาริสีและธรรมาจารย์ต่างบ่นว่า “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินอาหารร่วมกับเขา” พระองค์จึงตรัสเรื่องอุปมานี้ให้เขาฟัง“ชายผู้หนึ่งมีบุตรสองคน บุตรคนเล็กพูดกับบิดาว่า ‘พ่อครับ โปรดให้ทรัพย์สมบัติส่วนที่เป็นมรดกแก่ลูกเถิด’ บิดาก็แบ่งทรัพย์สมบัติให้แก่ลูกทั้งสองคน ต่อมาไม่นาน บุตรคนเล็กรวบรวมทุกสิ่งที่มีแล้วเดินทางไปยังประเทศห่างไกล ที่นั่นเขาประพฤติเสเพลผลาญเงินทองจนหมดสิ้น

เมื่อ เขาหมดตัว ก็เกิดกันดารอาหารอย่างหนักทั่วแถบนั้น และเขาเริ่มขัดสน จึงไปรับจ้างอยู่กับชาวเมืองคนหนึ่ง คนนั้นใช้เขาไปเลี้ยงหมูในทุ่งนา เขาอยากกินฝักถั่วที่หมูกินเพื่อระงับความหิว แต่ไม่มีใครให้ เขาจึงรู้สำนึกและคิดว่า “คนรับใช้ของพ่อฉันมีอาหารกินอุดมสมบูรณ์ ส่วนฉันอยู่ที่นี่ หิวจะตายอยู่แล้ว ฉันจะกลับไปหาพ่อ พูดกับพ่อว่า ‘พ่อครับ ลูกทำบาปผิดต่อสวรรค์และต่อพ่อ ลูกไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นลูกของพ่ออีก โปรดนับว่าลูกเป็นผู้รับใช้คนหนึ่งของพ่อเถิด’” เขาก็กลับไปหาบิดา

ขณะ ที่เขายังอยู่ไกล บิดามองเห็นเขา รู้สึกสงสาร จึงวิ่งไปสวมกอดและจูบเขา บุตรจึงพูดกับบิดาว่า “พ่อครับ ลูกทำบาปผิดต่อสวรรค์และต่อพ่อ ลูกไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นลูกของพ่ออีก” แต่บิดาพูดกับผู้รับใช้ว่า “เร็วเข้า จงไปนำเสื้อสวยที่สุดมาสวมให้ลูกเรา นำแหวนมาสวมนิ้ว นำรองเท้ามาใส่ให้ จงนำลูกวัวที่ขุนอ้วนแล้วไปฆ่า แล้วกินเลี้ยงฉลองกันเถิด เพราะลูกของเราผู้นี้ตายไปแล้วกลับมีชีวิตอีก หายไปแล้ว ได้พบกันอีก” แล้วการฉลองก็เริ่มขึ้น

ส่วน บุตรคนโตอยู่ในทุ่งนา เมื่อกลับมาใกล้บ้าน ได้ยินเสียงดนตรีและการร้องรำ จึงเรียกผู้รับใช้คนหนึ่งมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้รับใช้บอกเขาว่า “น้องชายของท่านกลับมาแล้ว บิดาสั่งให้ฆ่าลูกวัวที่ขุนอ้วนแล้ว เพราะเขาได้ลูกกลับคืนมาอย่างปลอดภัย” บุตรคนโตรู้สึกโกรธ ไม่ยอมเข้าไปในบ้าน บิดาจึงออกมาขอร้องให้เข้าไป แต่เขาตอบบิดาว่า “ลูกรับใช้พ่อมานานหลายปีแล้ว ไม่เคยฝ่าฝืนคำสั่งของพ่อเลย พ่อก็ไม่เคยให้ลูกแพะแม้แต่ตัวเดียวแก่ลูกเพื่อเลี้ยงฉลองกับเพื่อน ๆ แต่พอลูกคนนี้ของพ่อกลับมา เขาคบหญิงเสเพล ผลาญทรัพย์สมบัติของพ่อจนหมด พ่อยังฆ่าลูกวัวที่ขุนอ้วนแล้วให้เขาด้วย”

บิดา พูดว่า “ลูกเอ๋ย ลูกอยู่กับพ่อเสมอมา ทุกสิ่งที่พ่อมีก็เป็นของลูก แต่จำเป็นต้องเลี้ยงฉลองและชื่นชมยินดี เพราะน้องชายคนนี้ของลูกตายไปแล้ว กลับมีชีวิตอีก หายไปแล้ว ได้พบกันอีก”

ข้อคิด

คำ อุปมาที่พระเยซูเจ้าสอนในวันนี้สะท้อนถึงความจริงดังต่อไปนี้ หนึ่ง มนุษย์ช่างจองหองและมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน สอง พระเจ้าผู้เปรียบเสมือนบิดานั้นก็ช่างเพียรทนกับความจองหองของคนอย่างไม่น่า เชื่อ สาม ที่เพียรทนและรอคอยก็เพราะความรักที่มีต่อมนุษย์นั่นเอง สี่ ภาวะจิตใจของมนุษย์มักจะเกิดการเปรียบเทียบแล้วก็บดบังสิ่งมีค่าที่ตัวเอง ครอบครองอยู่ตลอดเวลา คือสิทธิ์ของการเป็นลูกและพระพรที่ได้รับอยู่เสมอแต่มองไม่เห็น ดังจิตของลูกชายคนโตนั่นเอง